Rastaman en de Groningse kamelen

Gisteren zat ik op het balkon met een vermeende Nobelprijswinnaar die lokaal beter bekend staat als ‘rastaman’, vanwege de dreads die al twintig jaar niet in aanraking zijn gekomen met een schaar. (Ze bevatten volgens zijn legende een magische kracht die ook gekortwiekt zou worden wanneer hij van een stukje haar zou worden ontdaan.) Deze man, die zijn woorden graag oprekt onder de invloed van dikke joints en zijn zinnen doorspekt met Franse woorden, is een alom geliefde bron van sterke verhalen.

Rodriguez, zoals hij eigenlijk heet, is de eerste vluchteling uit Afrika die Nederland levend bereikt heeft verstopt in het landingsgestel van een vliegtuig. Daar is hij dan ook trots op. Hij was er eenmaal op Schiphol slecht aan toe en heeft eerst lange tijd in het ziekenhuis doorgebracht. Vanwege zijn uitzonderlijke verhaal zou de koninklijke familie daar op ziekenbezoek zijn gekomen met een grote bos bloemen. Maxima vroeg hem te vertellen over zijn toekomstdromen, en hij schetste een levendig beeld van een boerderij in Groningen waar hij tijgers zou houden en herdershonden zou fokken voor de verkoop. Gezien hij de Nobelprijs met bijbehorende geldprijs zou ontvangen zou hij deze langgekoesterde dagdroom kunnen materialiseren. Willem-Aleksander beloofde zich er in elk geval persoonlijk voor in te zetten; hij zou een passende boerderij krijgen. Al moest hij wel een concessie doen; het weggeven van tijgers en de daarbij passende vergunning lag namelijk niet in de macht van de koning, maar het verwerven van een groep kamelen is wel mogelijk.

Tot het zo ver is dat alle advocaten deze perspectieven voor hem hebben uitgestippeld tot een concreet aanbod waar hij alleen nog maar mee hoeft in te stemmen, wacht hij zijn tijd af in het asielzoekerscentrum in Schalkhaar. Hiermee is hij zeker tevreden, al was hij natuurlijk beter gewend. In Afrika had hij een groot huis gehad, miljarden dollars en tijgers. Hij was namelijk een afstammeling van een prins. Dat blauwe bloed kwam nu goed van pas, omdat het hem instinctief in staat stelde om meteen een wederzijdse emotionele band op te bouwen met de leden van het Nederlandse koningshuis. Adel onder elkaar. Maar hij wil deze vriendschap natuurlijk niet uitbuiten om sneller aan zijn ‘nieuwe paleis’ te komen. Hij wil zijn contacten correct onderhouden door eerst te wachten tot hij zijn boerderij aangeboden krijgt en daarna een maatpak te kopen zodat hij in stijl naar Huis ten Bosch kan gaan om Willem en Maxima persoonlijk uit te nodigen voor een diner.

“In mijn land gaat een feestmaal zo; we zetten een speciale aardewerken pot met een alcoholische drank in het midden van de genodigden. Iedereen krijgt een rietje. En daarnaast staat natuurlijk een groot bord met rijst en kip. Heel lekker. Deze eet je met zijn allen van de schaal, met je handen. Zo. En als je er als gast een knoeiboel van maakt omdat je niet weet hoe je fatsoenlijk moet eten, dan blijf je er gewoon van af.”

Ik verbeelde mij al hoe Willem Alexander de rijst van zijn stropdas probeerde te plukken tussen duim en wijsvinger, zittend op de grond in een kleurrijke Groningse boerderij waarvan de muren waren aangetast door de aardbevingen. We glunderden beiden, vermoedelijk om verschillende redenen. Trots vervolgde hij;“Ik wil Willem en Maxima zo een mooie pot met rietjes cadeau doen, als een soort diplomatieke gift van landsvertegenwoordiger tot landsvertegenwoordiger.” Maar helaas; alle mooie potten die hij in zijn bezit had waren nog in Afrika en er was niemand die ze hier naartoe zou kunnen brengen.

Maar hier heeft hij een oplossing voor; hij zal een bedrijf opzetten die werkte als tussenpersoon bij het inschrijven van Afrikaanse studenten in Europese scholen. “Er zijn vooral veel rijke mensen in Nairobi en Rwanda, waar goed geld aan te kunnen verdienen is. Die kunnen ook wel een pot meebrengen.” En van het verdiende geld zou hij dan weer kindertehuizen kunnen bouwen in het land waar hij vandaan kwam. Want met grote macht komt grote verantwoordelijkheid.

Daar, in Congo is hij onderdeel van een schaduwregering die een revolutie plot om het ‘Babylon system’ ten val te brengen. “Je weet wel, daar waar Bob Marley over zong.” Hij fluistert dit zo luidruchtig dat een roker op het gedeelde balkon met kortstondige interesse over zijn schouder kijkt. “Overal is over nagedacht en de tijd is bijna rijp. De hele wereldorde zoals wij hem nu kennen komt zodanig op zijn gat te liggen. Alleen de slimme mensen zullen hierdoor heel rijk worden.” (En hij rekent zichzelf natuurlijk tot de intelligentsten. En een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus ik moet daar volgens hem ook vooral mijn voordeel mee doen.) De man die het gesprek vanaf een afstand stond te volgen schudde onverschillig zijn hoofd en liep weg. Op een asielzoekerscentrum zitten mogelijk net zo veel mensen die zich leiders voelen van een nieuwe wereldorde als Napoleons en Maria Magdalena’s in een psychiatrische inrichting voor mensen met wanen. Al laat ik mij graag meedrijven op zijn verhalen en fantaseer over ‘wat-als’. Dankzij Rasta’s onvermijdelijke revolutie zouden de verbroedering van alle volkeren en de vrije liefde binnen handbereik liggen. “En dat is mooi. Alles is mooi.” Profetisch kijkt hij naar de sterrenhemel en fantaseert stil verder alle idylles die zouden ontstaan na de revolutie die hij zou ontketenen. Hij knikt hierbij alsof er niets meer fout kan gaan. Ik gun hem die Groningse kamelen hoe dan ook.