“Als ik één ding geleerd heb op de kunstacademie is het dat de plek waar een object of situatie zich bevindt deze tot een kunstwerk kan verheven, zelfs al is het object een hoop zand of een machine die popcorn spuwt. Vanuit dit inzicht heb ik gekozen een zo gerespecteerd mogelijk instituut te benaderen; het museum.”
De eerste brief aan Ralph viel in 2017 op de deurmat van De Fundatie en bleef onbeantwoord. Erop vertrouwend dat haar pogingen tot contact met een gelijkgestemd kunsthistoricus zich uit zouden monden in een vriendschap, besloot zij post te blijven sturen tot er een antwoord zou komen. Inmiddels begon de correspondentie een eigen leven te leiden. Gedurende vijf jaar schreef Tamara over momenten uit haar persoonlijke leven, gaf recensies van exposities en reageerde op ontwikkelingen uit de actualiteit alsmede het publieke leven van Ralph. Dit resulteerde in een totaal van 15 brieven, waarvan de eerste 12 onbeantwoord bleven.
In haar eigen handschrift vertelt Tamara Stoffers over de universele strubbeling van de kunstenaar om gezien en erkend te worden. Poëtische mijmeringen vallen naadloos samen met kritische observaties. Ook de tumultueuze levensstijl die gepaard gaat met de volledige toewijding aan het makerschap wordt onomwonden omschreven, zonder dat de schrijver vervalt in zwaarmoedigheid. Altijd hanteert ze de pen trefzeker en zonder schroom. Het resultaat is een solide oeuvre aan brieven die meer zegt over de schrijver dan de geadresseerde. Hierbij wordt ook de lezer geprikkeld door de centrale vraag binnen dit speelse experiment; hoeveel pogingen tot toenadering zijn er nodig om een brug te slaan tussen kunstenaar en criticus?
"Tamara Stoffers slaat de artistieke spijker op de museale kop."
"Jeetje."
"Ik vind 't heel mooi hoor. Maar zou je dat nou wel doen?"
"Provocatief, ironisch en diep meeslepend. Dit mag meesterlijk genoemd worden."